Annelies Beck in Terzake @ Belgische Babes movies

 
Annelies Beck (Aalst, 1973) presenteerde als journaliste bij de Vlaamse openbare omroep de tv-actualiteitenprogramma’s Terzake, De Zevende Dag en verschillende verkiezingsprogramma’s. Tegenwoordig presenteert ze het dagelijkse actualiteitenprogramma Vandaag op Radio 1 en maakt ze reportages voor Terzake.


Daarnaast schrijft ze recensies voor De Standaard der Letteren. Annelies Beck studeerde geschiedenis in Gent en Brazilian Studies in Londen. Ze maakte een korte documentaire over haar overgrootvader, die in de Eerste Wereldoorlog in Glasgow verbleef.

Annelies Beck (Aalst, 25 juni 1973) is een Vlaamse journaliste en schrijfster. Ze studeerde Hedendaagse Geschiedenis in Gent en behaalde een master in Brazilian Studies aan de University of London. Reeds als tiener gaat ze aan de slag in het radioprogramma Van Kattekwaad tot Erger en later bij het jeugdjournaal, meteen de start van een loopbaan bij de Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie.
Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie

Door haar passie voor lezen wilde ze als kind eerst postbode worden, vanwege de vrije tijd in de namiddag om te kunnen lezen. Ze presenteerde vanaf 2000 het duidingsmagazine Terzake. Sinds september 2006 verving ze Frieda Van Wijck in De Zevende Dag op Eén, waar ze samen met Alain Coninx presenteerde.
 
In 2007 stopte ze hiermee. Ze was ook te zien in het verkiezingsprogramma "Woord tegen woord" in 2007. In datzelfde jaar deed ze eveneens mee aan het tv-programma De Slimste Mens ter Wereld.

Sinds september 2007 was ze voornamelijk te horen op de radio, hoofdzakelijk op Radio 1. Eerst presenteerde ze De ochtend, en vervolgens Vandaag, beide actuaprogramma's.

Vanaf 2008 verscheen ze opnieuw in Terzake als ankervrouw, tot de presentatie hiervan overgenomen werd door Lieven Verstraete en Kathleen Cools. Op 6 januari 2014 nam Beck de presentatie weer over van Cools, hetgeen ze combineert met haar radiowerk.

Ze is ook VRT-correspondente voor Brazilië, en in de hoedanigheid maakt ze (tevens met het oog op het WK 2014 dat daar georganiseerd wordt) geregeld reportages voor zowel radio als televisie.

    Geboren in Aalst op 25 juni 1973
    Groeit op met twee jongere broers en een stel ouders in het boekenvak
    Wilde als kind postbode worden (omdat die na hun ochtendwerk en een dutje veel tijd hebben om te lezen in de namiddag)

Op het werk...
Annelies studeert Hedendaagse Geschiedenis in Gent en haalt een master in Brazilian Studies aan de University of London.

 
Als tiener werkt ze al mee aan het radioprogramma Van kattekwaad tot erger, als zogenoemd leesbeest. In 1997 gaat ze voor Studio Ket werken, het rebelse jeugdjournaal.

Wanneer dat na twee seizoenen ter ziele gaat, stapt ze over naar de televisienieuwsredactie. De zonne-eclips in de zomer van 1999 is haar eerste grote opdracht.

Een jaar later gaat Annelies bij Terzake, waar ze zes jaar blijft. Daarna volgt een jaar De zevende dag, dat ze samen met Alain Coninx presenteert. Ze is ook het gezicht van het verkiezingsprogramma Woord tegen woord.

Sinds september van 2007 presenteert ze De ochtend op Radio1 en vanaf 2008 is ze ook ankervrouw van Terzake.
...en ernaast
 
Annelies is sportief in gedachten. Ze is bezeten van lezen en geschiedenis. Ze is ongehuwd, heeft geen kinderen en woont in Brussel.

Hoe ziet de werkdag van Annelies Beck eruit?

VRT journalist Annelies Beck brengt haar eerste sexy roman 'Over het Kanaal' uit. Ze studeerde geschiedenis en presenteert het radioprogramma ‘Vandaag’.
 
Om de week werkt ze ook voor het duidingprogramma Ter Zake. Hoe ziet een werkdag eruit? Annelies Beck geeft zich bloot!

“Mijn werkdagen veranderen van week tot week. De ene week presenteer ik op Radio 1 het duidingprogramma ‘Vandaag’ van 16 uur tot 19 uur, de andere week maak ik reportages voor Ter Zake.”
07.30 uur

“Op een radiowerkdag start mijn dag doorgaans om 07.30 uur met veel koffie en heel veel kranten. Tegelijkertijd luister ik ook naar De Ochtend op Radio 1.
 
Ik ben meteen op de hoogte van de meest actuele onderwerpen en ben mee met de nieuwste ontwikkelingen. Dat is een rode draad doorheen mijn werkdag; voortdurend het nieuws heet van de naald volgen. “
09.30 uur

“Om 9.30 uur ben ik op de redactie en overleg ik met de eindredacteur en verslaggevers over welke berichten interessant zijn om te volgen. Thuis heb ik de binnenlandse kranten doorgenomen, eens op de redactie lees ik ook de buitenlandse kranten.

Ik probeer dan ook al de muzieklijst van het programma te bekijken en ook wat opzoekwerk te doen over bepaalde nummers.
 
Ik geef graag wat informatie mee over de platen die we draaien. Ik ben geen muziekkenner, dus het valt soms voor dat ik een nummer niet ken. Dat zoek ik dan vooraf even op.”
10.30 uur

“Om 10.30 uur hebben we redactievergadering. We gaan na wat we in die drie uren kunnen brengen, welke mensen we zullen uitnodigen, welke vragen we beantwoord willen zien.”
12.30 uur

“Om 12.30 uur probeer ik even iets te eten en een half uurtje pauze in te lassen. Want om 13 uur wil ik zeker het nieuws gezien en gehoord hebben.
Het valt heel weinig voor, maar soms nemen we in de namiddag al een gesprekje op voorhand op als onze gast er niet tijdig kan geraken. “

“De hele namiddag blijf ik het nieuws op de voet volgen. Dat doe ik door de nieuwssites te overlopen, te overleggen met collega’s, achtergrond te verzamelen, rond te bellen, … De job vereist echt dat je van alles op de hoogte bent en blijft.
 
We behandelen iedere uitzending zo’n 16 tot 20 onderwerpen. Er kunnen zaken wegvallen en nieuwsfeiten bijkomen, daar moet je dan ‘on the spot’ op kunnen inspelen.”

“Echt zenuwachtig ben ik daar niet meer voor. Ik doe het al een aantal jaren en vind het ook heel fijn om te doen. Gouden regel is dat je altijd geconcentreerd presenteert en weet waar je mee bezig bent.”
16 uur

“Om 16 uur start het programma. Normaal gezien kom ik tot 19 uur niet meer uit de studio. Tijdens het programma hou ik met een half oog ook de telexen in de gaten. Het kan voorkomen dat ik tijdens het lange nieuws van 18 uur even uit de studio kom om de benen te strekken en face to face met de redactie te overleggen.”
19 uur

 “Na het programma blijf ik nog even op post op mijn e-mails te beantwoorden en een blik te werpen op de muzieklijst van de volgende dag. Maar om 20 uur ben ik zeker thuis om Ter Zake nog mee te pikken. Daarna is mijn werkdag écht afgelopen.”
Werkdag Ter Zake

“Een werkdag voor Ter Zake ziet er helemaal anders uit. De deadlines liggen anders dan bij radio. Ik maak reportages maar die moeten niet noodzakelijk de dag zelf al klaar zijn. Die dagen verschillen dus sterk van elkaar.”
Radio of televisie?

“Daar kan ik moeilijk tussen kiezen. Ik doe beiden heel graag. Bij televisie vind ik het bijzonder dat je een verhaal met beelden kan brengen. Bij de radio kan ik live interviewen. Ik vind het allebei even interessant.”

Annelies Beck kan maar moeilijk weerstaan aan salgados
Stuur naar een vriend

Annelies Beck moet zowat de veelzijdigste collega zijn op de VRT: ze presenteerde op Radio 1, is het gezicht van Terzake, en ze maakte ook mooie reportages in Brazilië voor Canvas.

Al was die opdracht helemaal geen toeval want Annelies heeft een hechte band met het land, nadat ze er een jaar bleef als uitwisselingsstudent.

Als ze het heeft over de Braziliaanse eetcultuur herinnert ze zich vooral de rijkelijke middagmaaltijd waar wie het zich kan veroorloven zoveel mogelijk smaken mixt: bonen en rijst natuurlijk, maar zelfs ook nog pasta en groenten. Daar heeft ze het eten en alle verschillende smaken echt leren appreciëren.

In Brazilië zijn ze ook bekend om hun zoetigheden, en romige taarten. Maar Annelies is geen zoetekauw. Tegen de hartige snacks, de zogenaamde salgados, vaak gefrituurd ook, was het in dat jaar elke keer moeilijk nee zeggen.

 Annelies Beck is journalist bij 'TerZake' en anker voor 'Vandaag'. De afgelopen jaren deed ze uitgebreid research in Schotland voor haar debuutroman 'Over het Kanaal' die in februari verschijnt.

Leukste reisbestemming ooit?
'Er zijn er heel veel, maar mijn reis naar Indonesië, in 2003, zal me toch altijd bijblijven. Het was het jaar na de aanslagen op Bali. De toeristische sector zat nog steeds in een dip. Veel andere reizigers hebben we er niet gezien. Indonesië is sowieso bijzonder interessant en prachtig, maar toen werden we echt overal met open armen ontvangen.'

Vreselijkste herinnering?
'Vreselijke toestanden zijn me tot nu toe gelukkig bespaard gebleven, of ik heb ze snel verdrongen. Op een exotische locatie ben ik wel eens wakker geworden met een vreemd gevoel aan mijn oog. Ik schrok me wild toen ik in de spiegel keek: spectaculair dik opgezette oogleden. Een of ander beest, was het droge commentaar van een voorbijganger op straat. Het deed gelukkig geen pijn en verdween weer na een paar dagen.'

Altijd mee in de bagage?
'Boeken. Ook altijd een hoogtepunt, vlak voor het vertrek: een voorraad tijdschriften inslaan in de krantenwinkel aan de benzinepomp, op de luchthaven of in het station. Leuke reislectuur: de detectives van Kate Atkinson, met Jackson Brodie in de hoofdrol. Of eindelijk eens kunnen doorlezen in klassiekers als The Magus van John Fowles, over een leraar op een Grieks eiland. Ik lees ook graag auteurs van het land waar ik naartoe ga: zo heb ik onlangs de Brazilianen Graciliano Ramos en Claudia Lage gelezen.'

Favoriete manier van reizen?
'Met het openbaar vervoer, in het ritme van de plaats waar je bent. Je stapt in een ander tijdsbesef en surft een eindje mee met het dagelijkse leven van ter plekke.'

Het grootste gemis op reis?
'Kan ik me niet meteen indenken. Ik ben heel sterk als ik me ergens bevind. Geliefden draag ik in gedachten altijd mee.'

Wat doe je meteen als je thuiskomt?
'Ook op reis volg ik het nieuws op de voet. Maar kom ik dan thuis, dan kan ik de stapel oude kranten toch niet weerstaan. Ik hoop ook altijd dat er een prachtige brief bij de post zit.'

Kathleen Cools naar Reyers Laat en Annelies Beck naar Terzake

Vanaf 6 januari 2014 is Reyers Laat ook op vrijdagavond op Canvas te zien. Dan brengt het programma een terugblik op de voorbije week. Zo is Reyers Laat een hele werkweek lang breeduit op antenne te zien. De ploeg wordt versterkt met Kathleen Cools. Zij presenteert afwisselend met Lieven Van Gils.

Lieven Van Gils:” Ik was samen met de ploeg van Reyers Laat vragende partij voor de komst van Kathleen. We hebben haar uitgenodigd en zijn dolblij dat ze heeft ingestemd! We kennen mekaar al van veel langer terug. We hebben destijds bij Studio Brussel al schitterend samengewerkt voor we elk naar de nieuwsdienst trokken. Ik ben ervan overtuigd dat het programma haar enorm goed gaat liggen, en omgekeerd.” Reyers Laat is inmiddels aan zijn vierde seizoen bezig.

Kathleen Cools werkt sinds 2007 bij Terzake. Ze kijkt uit naar de overstap. “Ik voelde me nog heel goed bij Terzake, maar voor mij is dit een kans om een heel ander soort van interviews te doen met mensen uit heel verschillende hoeken. Hiermee kan ik een heel andere kant van mezelf aan de oppervlakte laten komen. Ik kijk ernaar uit om met Lieven en de rest van de ploeg samen te werken.”

Bij Terzake neemt Annelies Beck het over van Kathleen Cools. Ze wordt er dus afwisselend met Lieven Verstraete de anker. Annelies sprong er nu ook al af en toe in als presentator. “Ik werk graag voor Terzake. Het is het programma waar ik in 1998 mijn loopbaan bij de nieuwsdienst begon. Ik heb er de ‘stiel’ geleerd. Ik ben blij met deze kans.” Annelies blijft ook deeltijds aan de slag als presentator van Vandaag op Radio 1.

Interview Annelies Beck

Is het niet een beetje raar dat een journaliste, die toch vooral leeft van feiten, plots een roman schrijft? 'In Engeland is dat de normaalste zaak van de wereld,' zegt Annelies Beck. En dus debuteerde de TerZake-journaliste en Radio 1-presentatrice onlangs met 'Over het Kanaal'.
 
Ook al heeft Beck er net een - zoals altijd - drukke 'Vandaag' op zitten, ze neemt rustig haar tijd om Cutting Edge te woord te staan, de naakte waarheid...

CE: Je komt uit een echt 'lezersgezin', met bv. je moeder als directrice van Stichting Lezen. Wanneer besliste je om ook te gaan schrijven?

Beck: Schrijven heb ik eigenlijk altijd gedaan. Als student schreef ik al voor Blikopener en Reflector (uitgeverij Averbode) en ik hou een dagboek bij... Schrijven is voor mij een manier om tot rust te komen. Het geeft me een fantastisch gevoel.

CE: Hoe wist je dat anderen net dit verhaal zouden willen lezen? En weet je of er in je schrijfsels nog potentiële boeken zitten?

De weinige mensen die wisten waarmee ik bezig was, zeiden 'tiens, hoe zit dat precies met die vluchtelingen daar?' en 'dat wil ik ook wel lezen'. Maar het zelfvertrouwen om het echt uit te geven is geleidelijk gegroeid.
 
Voor de duidelijkheid: het is niet dat ik een lade vol publiceerbare teksten heb liggen. Misschien heb ik wel ideeën en flarden die de aanzet tot nog andere boeken kunnen zijn. Maar niet elk idee heeft per sé een boek in zich. Ik zal het dus elke keer opnieuw moeten ontdekken...

CE: Je grootmoeder heeft je onrechtstreeks aangezet tot het schrijven van dit boek. Wat was haar reactie achteraf?

Ze heeft het boek pas mogen lezen toen het helemaal af en uitgegeven was, maar ze las het ondertussen meer dan eens. Ook al praten we er niet uitgebreid over, toch voel ik aan kleine dingen die ze zegt dat ze er heel erg door geraakt is en dat het haar plezier doet.

CE: En hoe reageerden je - allicht kritische - collega's?

De meeste collega's die het hebben gelezen, zijn positief verrast. 'Dat jij dat durft, dat jij dat lef hebt', zeggen ze, terwijl ik er zelf zo nooit naar gekeken heb. Ik wou gewoon dat boek schrijven.

CE: Schrijven is, zo wordt gezegd, een eenzaam beroep. Maar dat moet je zoektocht naar historische informatie voor 'Over het Kanaal' toch ook geweest zijn?

Ja, je moet geduld hebben voor zo'n zoektocht, maar ik vind het ook wel echt fijn. Je krijgt een stapel oud papier voor je en elk volgende blad dat je omslaat, kan een nieuwe vondst bevatten. Het is een soort drug op den duur. Het ging mij niet per sé om die Eerste Wereldoorlog. Het ging mij om de situatie van jonge mensen die in uitzonderlijke omstandigheden in Schotland terechtkomen en die daar dan moeten overleven, wetende dat hun familie is achtergebleven. Wat doet dat met een mens? Hoe gedraag je je dan? Dat is de vraag die me voortdreef.
 
Het gaat mij om de vragen waarmee je je personages confronteert. Ik zal altijd vertrekken van hoe een bepaalde figuur zich gedraagt of reageert in bepaalde omstandigheden. Dat is de trigger voor een verhaal. Welke keuzes krijg je voorgeschoteld? En als historica vind ik het leuk dat het decor helemaal klopt. Het moet kúnnen gebeurd zijn.

CE: Wat waren je invloeden bij het schrijven van 'Over het Kanaal'?

Ik hou vooral van schrijvers die hun ideeën en wat ze onderzoeken, in een literair verhaal vorm geven, zoals Ian McEwan of Pat Barker, die een trilogie heeft geschreven over de Eerste Wereldoorlog, ook gebaseerd op waargebeurde feiten ('Regeneration', red.).
 
Wat me fascineert, is hoe je als auteur kunt spelen met waarheid en fictie. Hoe kun je die grenzen vervagen? Wat kun je weten, wat kun je niet weten? Waarom wordt informatie achtergehouden of niet?

CE: Zit er iets van jou in het volledig verzonnen personage Edith?

Edith is veel dapperder en principiëler dan ik. (lacht) Toch bewonder ik haar. Edith wordt een goede vriendin van Marie, het hoofdpersonage. Maar de figuur van Edith is ook mijn ode aan de literatuur, zonder het einde te willen verklappen.
 
Personages met wie je je verwant voelt, of net de vervreemding die je in literatuur kunt ervaren, zijn soms even 'echt' en zeker zo waardevol als vrienden in het echte leven. In sommige boeken voel je je hele leven thuis.

CE: En in het historische personage William Ballantyne?

Zeker. William is een journalist die zijn vak goed wil doen. Maar William weet: 'Ik kan een principe hebben, maar ik moet kiezen en A noch B is heel zuiver op de graat.' Dat is is niet in de journalistiek alleen zo, maar ook in het leven. En dat sluit heel erg aan bij hoe ik naar het leven kijk.

CE: Hoe lukte het je om Maries gevoelens eerst te begrijpen en dan te schetsen?

Marie zit opgesloten in haar hoofd. Ze spreekt geen Engels, haar ouders houden haar van alles weg in het idee haar te beschermen... Ik heb daarvoor de beginsituatie van mijn jaar als uitwisselingsstudent in Brazilië kunnen gebruiken: je verstaat de taal niet, je probeert je weg te vinden in die nieuwe situatie... Ik dwing de lezer eigenlijk eerst in haar hoofd, in haar beperkte blik. En pats, mettertijd opent zich die wereld en verstelt ze de grenzen.
 
Maar het overkomt je ook nog als volwassene, situaties waarin je denkt: 'Hier is iets aan de gang. Hier ontbreekt informatie.' Of je voelt dingen, maar weet niet waar ze vandaan komen. Als journalist vind ik het belangrijk om je bewust te zijn van het feit dat dé waarheid niet bestaat. Da's ook de eerste les in de historische kritiek. Dat is op zich geen probleem, omdat we de job hebben om die waarheid te benaderen en om uit te leggen wat de beperkingen zijn en wat jij maar kúnt leveren als de waarheid.

CE: Hoe kijk je op dit moment, als schrijfster, naar al die auteurs die je ooit zelf geïnterviewd hebt?

Mijn ontzag voor auteurs is alleen maar gegroeid door het zelf proberen te doen. Maar ik ben meer gaan beseffen: ik wil dat ook kunnen. Ik haal als lezer intellectueel en gevoelsmatig zo'n voldoening uit het lezen van goede boeken, dat ik hoop zoiets ook ooit te kunnen bewerkstelligen bij een lezer. Daarnaast zal ik als journaliste schrijvers blijven interviewen in functie van hun werk, maar het is fijn te kunnen praten over hun schrijfervaring.
 
Het heeft mijn voornemen gesterkt om schrijvers nog meer recht te doen. Ik heb heel vaak gedacht: hoeveel schrijvers heb ik al niet tekortgedaan door niet echt te vatten wat zij wilden zeggen? Heb ik ze alle kansen gegeven om de ziel die zij in hun boek hebben gelegd, over te brengen via een gesprek?

CE: Is 'Over het Kanaal' onbewust niet het begin van een carrièrewissel geworden?

(lacht) Stel die vraag binnen vijf jaar nog eens! Ik doe mijn job zielsgraag, ik wil die ook nog lang kunnen doen, maar daarnaast hoop ik dat er af en toe tijd is om te kijken of er uit die andere ideeën nog boeken kunnen komen. Het zal voor mij ook een verrassing zijn.

De Vlaamse VRT-journaliste Annelies Beck (37) debuteert binnenkort als romancière. Bij de Nederlandse uitgeverij De Geus verschijnt in januari 2011 haar eerste roman Over het kanaal, waarin ze een persoonlijke familie-geschiedenis als uitgangspunt neemt. "Een ongelooflijk spannend gevoel, literair debuteren", zegt Beck vandaag in De Morgen.
 
De presentatrice van het actualiteitenprogramma Vandaag is zelf al jarenlang actief als recensente van vooral Angelsaksische literatuur en zetelde ook een aantal jaren in de Gouden Uil-jury. Ze beseft maar al te goed dat haar debuut met argusogen bekeken zal worden. "Dit boek suddert eigenlijk al tien jaar. Maar zoals dat gaat in het leven van een drukbezette journaliste, sprokkelde ik er hoofdzakelijk tijd voor in de vakantieperiodes."

Over het kanaal, dat zowat 300 pagina's zal tellen, is tegelijk ook een uitvloeisel van de korte documentaire over haar overgrootvader August Keppens die ze in 2009 maakte voor de Canvas-serie Verloren land. Beck stuitte destijds op documenten van haar overgrootvader die tijdens de Eerste Wereldoorlog in Glasgow verbleef, samen met drie van zijn broers. "Ik heb toen veel research gedaan over zijn levensloop.Ik had er schik in, zeker omdat ik van opleiding ook historica ben. In dat verhaal dook ook ene Marie op, een vriendin van mijn overgrootvader.
 
Geleidelijk aan drong haar verhaal zich veel manifester aan me op. Haar leven was een stuk woeliger en er viel romantechnisch meer mee te doen." Over het kanaal handelt dan ook over Marie die haar eigen plek zoekt in de vreemde stad en ontdekt dat er ook in de Belgische gemeenschap in Glasgow mensen zijn die de ellende van hun landgenoten uitbuiten ten voordele van zichzelf. "Hoewel het boek op een waargebeurd verhaal is gebaseerd, resulteert het wel degelijk in fictie", wil Beck nog benadrukken. En hoe is Beck bij uitgeverij De Geus terechtgekomen? "Eigenlijk is dat heel spontaan gelopen. Na de Verloren land-documentaire heb ik in De Standaard daarover een artikel gepubliceerd dat hen is opgevallen. Later heeft De Geus een professionele blik geworpen op de teksten waar ik al aan bezig was."