Lotte Heijtenis (1977) (soms geschreven als Heytenis) is een Vlaamse actrice, bij het televisiepubliek bekend van de hoofdrol in de televisieseries Jes en Dubbelleven .
Lotte Heijtenis is licentiaat Romaanse talen, bestudeerde een jaar de Mexicaanse literatuur in Mexico-Stad, volgde theaterstudies aan de Sorbonne in Parijs en studeerde in 2007 af aan de toneelacademie van Maastricht.
Belgische babe Lotte Heijtenis werkte als docent woord in het deeltijds kunstonderwijs, had een rol in de kortfilm Drive me crazy en een gastrol in Aspe. In het theater speelde ze met theater Onderhetvel in Kamer en de Man en Hebben/Zijn en met de KVS in Incendies.
Begin 2008 werkte Vlaamse actrice Lotte Heijtenis in de Antwerpse werkplaats de theatermaker aan de productie Jaz, die in april 2008 tijdens het Hit the Stage evenement van theater Monty werd voorgesteld. Ze kreeg de rol van Charlotte Vranken in de één televisieserie De Smaak van De Keyser die in het winterseizoen 2008-2009 werd uitgezonden. Intussen was ze zelf begonnen aan de opnames van de vtm televisieserie Jes waar ze de hoofdrol, de rol van Jes Jacobs, toegewezen kreeg.
In Calais stond ze begin 2009 met Jusqu'au désert op de planken. Theatergezelschap Laika hernam de productie met dezelfde acteurs in Antwerpen in april 2009 als onderdeel van het cultuurfestival Blok / Bloc op Linkeroever met de titel Tot in de woestijn. Met 't Arsenaal stond ze met Belga op de planken in de herfst van 2009.
In het najaar van 2010 volgden de film Zot van A. en de fictieserie Dubbelleven.
De commerciële zender vtm pakte uit met 'Jes', een dertiendelige drama-comedyreeks over een jonge vrouw die een nieuw leven begint in Brussel. De programmamakers stelden de reeks voor in de Beursschouwburg in Brussel.
Singlebestaan
De serie begint als Jes(Lotte Heijtenis) besluit om, op de dag waarop ze samen met haar vriend Gert naar Shanghai moet vertrekken, niet mee te gaan. Gert gaat naar China en Jes kiest voor het singlebestaan in Brussel. Daarbij krijgt ze steun van haar zus Michelle (Kadèr Gürbüz), haar macho homovriend John (Johan Heldenbergh), de cynische pro Deoadvocaat Luc (Koen De Graeve) en haar nieuwe beste vriendin, kunstenares en flapuit Sofia (Pascale Platel).
Jazzy ritme
De dertiendelige reeks met Lotte Heijtenis in de titelrol speelt zich af in Brussel, volgens de programmamakers ook een personage. "Via Johns taxi varen we op de stroom van de stad. We meren aan en vertrekken weer. Dit alles op het jazzy ritme zoals de hartslag van het drukke en kleurrijke Brussel. Een fantastische, soms wat bedreigende, maar altijd warme stad om in te wonen."
Dynamisch raderwerk
"De toon van Jes is humoristisch en levenslustig, eigentijds en relativerend. De personages nemen geen blad voor de mond. De reeks is een dynamisch raderwerk zoals de hoofdstad zelf. Levens kruisen elkaar en gaan weer uit elkaar. Elk personage in 'Jes' staat op een keerpunt in zijn/haar leven. Ze zijn op zoek naar geluk", aldus de programmamakers. Lotte Heijtenis heeft in Jes een heftige tongzoen scene met de lesbische Pascale Platel. Verder heeft Lotte net als Kadèr Gürbüz meerdere naaktscènes in Jes.
In Jes leert u de 31-jarige actrice Lotte Heijtenis uit Antwerpen kennen. Met 'Jes' had ze haar eerste hoofdrol op televisie te pakken.
Wie is Jes eigenlijk?
Lotte Heijtenis: 'Jes is een jonge vrouw die op een punt in haar leven is gekomen waarop ze geen weg meer ziet voor zichzelf. Haar vriend, die ze bij de scouts in het dorp leerde kennen, krijgt de kans om in Shanghai te gaan werken. Ze beslist hem niet te volgen en moet haar leven een nieuwe wending geven. Dat nieuwe leven begint in Brussel, waar ze gaandeweg andere kanten van zichzelf ontdekt.'
Jes legde zich tot dan neer bij haar routineuze leven. Heb jij dat met haar gemeen?
'Neen, ik durfde tijdens mijn jonge leven wel wat meer initiatief te nemen. Toen ik mijn diploma Romaanse Talen op zak had, wilde ik graag naar Latijns-Amerika. Dus heb ik een beurs aangevraagd om in Mexico City literatuur te gaan studeren. Maar ik heb ook iets gemeen met haar. Toen die beurs aanvaard werd, sloeg de twijfel toe. Ik ben er dan toch voor gegaan.'
Je was de afgelopen jaren vooral in het theater te zien. Waarom heb je toegehapt voor deze tv-rol?
'Ik had bij de auditie meteen een heel goed gevoel. En ik voelde dat de regisseurs Nathalie Basteyns en Kaat Beels iets nieuws wilden vertellen. Ze zijn leeftijdsgenoten van me en ook voor hen is dit nieuw. Ik moest dus niet alleen in het grote avontuur stappen. En dan was er natuurlijk de cast: Kadèr Gürbüz, Johan Heldenbergh, Pascale Platel, Koen De Graeve. Wat een chance om met zulke mensen te mogen samenwerken.'
Enig nadeel: je anonieme leventje houdt hier op. Je wordt nu een Bekende Vlaming, een echte BV.
'Men zegt me dat, ja. Maar ik heb er geen schrik van. Het is allemaal zo relatief. Ik zal waarschijnlijk een tijd in de schijnwerpers lopen, maar dat gaat wel over. Er zijn zoveel series en zoveel mensen die verschijnen en dan weer verdwijnen.'
Is dit je afscheid van het toneel?
'Neen. Ik wil graag nog meer televisiewerk doen, maar stoppen met theater zit er echt niet in.'
Dossier K liep nog altijd in de bioscopen, maar ondertussen was regisseur Jan Verheyen alweer begonnen aan een nieuwe film, Zot van A. Begin deze week zijn al enkele interieuropnamen gebeurd, woensdagnacht werd voor het eerst op locatie gedraaid in hartje Antwerpen.
Zot van A is de remake van Alles is liefde, een van de succesvolste Nederlandse films ooit. Op de aftiteling van de Vlaamse versie zult u omstreeks 20 oktober 2010 een indrukwekkende reeks acteurs zien. Veerle Baetens speelt samen met Joke Devynck, Koen De Graeve, Kevin Janssens, Mathias Sercu, Barbara Sarafian, Mathijs Scheepers, Jan Van Looveren, Lotte Heijtenis en Michel Van Dousselaere de hoofdrol. Voorts krijgen ook Kürt Rogiers, Mike Verdrengh, Herwig Ilegems, Sven De Ridder en Tania Kloek een leuke rol.
Jan Verheyen omschrijft Zot van A als 'een film over vaders, dochters, moeders, zonen, mannen, vrouwen en liefde'. Maar de liefde is natuurlijk wel als Sinterklaas: je moet erin geloven om ze te vinden.
Eerder dit jaar was Lotte Heijtenis op de televisie te zien in 'De smaak van De Keyser', waarin ze de jonge Charlotte speelde. Nu is ze Jes Jacobs in 'Jes', een serie die je zelfhulpdrama voor dertigers van nu zou kunnen noemen. 'Jes' heeft ook iets weg van de gemiddelde chick flick, en is voor de rest aangename lichte kost met een mooie rolbezetting.
Volgens onderzoek zouden hedendaagse dertigers hevig aan een geestelijke welvaartsziekte lijden: zij zouden haast ten onder gaan aan de keuzemogelijkheden die het moderne leven hen biedt, of toch dát moderne leven dat we ons van voor de economische crisis herinneren, een embarras du choix waarnaar we weleens heimwee zouden kunnen krijgen binnen afzienbare tijd. Van Lotte Heijtenis, die nog niet zo lang geleden haar debuut als dertiger heeft gemaakt, wil ik om te beginnen weten of haar leven tot nog toe naar wens is verlopen.
Lotte Heijtenis «Meteen moet ik aan dat beroemde zinnetje van John Lennon denken: 'Life is what happens to you while you're busy making other plans.' Ik word eenendertig, en ik heb nooit duidelijk afgelijnde verwachtingen van het leven gehad, laat staan dat ik ooit aan carrièreplanning zou hebben gedaan. Ik zit nog steeds niet in een database voor acteurs, en ik heb geen portfolio. Mijn leven is gewoon verlopen zoals het moest verlopen, en ik heb daar nog geen moment spijt van gehad. Ondertussen weet ik wél wat ik het liefste doe.»
Een catfight op niveau lijkt uit te breken in 'Dubbelleven', de nieuwe dramareeks over twee weduwen van dezelfde man. Barbara Sarafian en Lotte Heijtenis halen alles uit de kast.
De ene doet al jaren mee, maar heeft pas sinds haar glansrol in Aanrijding in Moscou A-status verworven. De andere is een snel rijzende ster.
Lotte Heijtenis: 'Ik speel Nina, een ambitieuze zakenvrouw van rond de dertig, sinds één jaar getrouwd met Marc, een architect. Voor haar was het een coup de foudre. Ze wil zich settelen en daar zelfs haar carrière voor opgeven.' Omroepster Andrea Croonenberghs waarschuwde aan het begin van de nieuwe drama serie Dubbelleven voor "expliciete sexscènes", maar deze mededeling was compleet overbodig. Wat volgde was een openingsscène tussen hoofdrol speelster Lotte Heijtenis en Lucas Van den Eynde waarin Lotte Heijtenis wanhopig probeert zwanger te worden. Behalve een mooie vrijscène waarin 2 naakte verliefde mensen proberen een kindje te verwekken was alle ophef hierover niet nodig.
Barbara Sarafian: 'Zij heeft Marc wel ingepalmd, hé?'
Lotte (verontwaardigd): 'Dat zeg jij nu, vanuit je rol als Karen. Maar volgens mij heeft Nina Marc nooit verleid. Ze heeft wel aangestuurd op een huwelijk, omdat ze zekerheid zocht.'
Barbara: 'Ik vond Karen in de oorspronkelijke synopsis wat banaal, ik heb haar samen met Joel Vanhoebrouck, de regisseur, wat meer kleur gegeven. Ze is de vriendin die al achttien jaar met haar architect in een chique dreef in Keerbergen woont, met twee tienerkinderen. Zoals veel huisvrouwen leeft ze in haar nestje, denkend dat ze alles onder controle heeft. Maar er zit iets van bedwongen vuur in. Uit de woede in haar dialogen merk je dat ze, als het erop aankomt, een felle vrouw kan zijn. En haar woede is groot. Dat maakt de weg naar de bevrijding uit dit drama van verdriet en verraad lang.'
Lotte: 'Dat is de kern van Dubbelleven: hoe bevrijd je je uit zo'n hopeloze situatie? Voor Nina is dat ook een moeilijk pad, omdat ze zich na het drama terugplooit op zichzelf en haar werk. Ze lijkt egoïstisch, maar rechtdoor naar het doel gaan is nu eenmaal haar karakter. En die harde ambitie komt ook vanuit trauma's uit haar verleden waarover ik nog niets mag verklappen. Behalve dan dat ik wel kon janken toen ik het scenario las. Ik snapte haar intuïtief wel.'
Het is wel een hard drama, hé? Ongebruikelijk op de Vlaamse tv.
Barbara: 'Dubbelleven doorbreekt het klassieke patroon op Eén. Het “allemaal Sam, moest even wijken, het mag eens een beetje pijn doen. Normaal zijn vrouwen die huilen not done op tv. Het is niet leuk voor de kijker. Maar wij blijven consequent in de tristesse, we staan stijf van de verwarring en de wrok. Zo doorbreken we de ongeschreven tv-wet dat personages aantrekkelijk moeten zijn. Ik speel graag naturel en rauw - al kijk ik dan achteraf niet graag naar mezelf - en ik hoop dat de kijkers gebeten worden om verder te kijken. Mensen die janken, dat is toch heerlijk kijkvoer?'
Lotte: 'Mij hebben ze eerst gecast. Ik was heel verbaasd dat ze me wilden als Nina, want zo'n carrièrevrouw uit de reclamesector: ik zie die als een zwartharige met lange benen. Ik was vereerd dat Joel door dat cliché keek en voor mij koos. Barbara kwam later. Ik heb haar nog tegenspel moeten geven tijdens haar auditie, als vrouw én als man.'
Barbara: 'Ik hou meer van film. Ik steek liever als een kameleon even snel mijn tong uit, om dan weer te verdwijnen. Dertien weken aan een stuk is niet niets, de boog staat dan wel heel lang gespannen. Vooral omdat we al snel de voorwaarden te horen kregen: zes draaidagen voor een aflevering, wat toch verre van evident is.'
Lotte: 'Ik heb ook getwijfeld of ik wel opnieuw een serie wilde doen. Mijn ervaringen met Jes waren niet zo positief. Dat was - na De smaak van de Keyser, waar we zomaar even twaalf draaidagen per aflevering hadden - mijn kennismaking met deze wereld. Ik was daar vaak gechoqueerd over hoe we moesten werken. Het gebeurde dat een producer midden in een scène binnenkwam en riep: oké, stoppen voor vandaag! Die beperkingen van tijd en geld frustreerden me. Deze keer zei ik vooraf tegen mezelf: dit is een te mooi verhaal om te laten liggen, maar het zal niet anders gaan dan bij Jes. Neem er vrede mee dat je soms helemaal kunt laten zien wat je kunt, en soms zal moeten zeggen “bon, het staat erop., Ik heb mezelf geleerd niet te veel te piekeren.'
Barbara: 'Ik laat het minder aan mijn hart komen. Ik amuseerde me tijdens het draaien van Dubbelleven met een pronostiek. Welke take gaat Joel gebruiken van die opname van daarnet: kiest hij tijdens het monteren de dramatisch correct gespeelde take, of de take die ondanks die kleine hapering intuïtief beter zat?'
Was het zo zwaar, dat draaien van één aflevering in zes dagen?
Lotte: 'Als je negen uur per dag draait, dan is dat met de middagpauze en de make-up samen al een werkdag van elf uur, verplaatsingen niet inbegrepen.'
Barbara: 'Heb je die reportage in De rode loper gezien van onze laatste draaidag? Hilarisch hoe afgepeigerd iedereen eruitziet in die interviewtjes. De adrenaline houdt je overeind in zo'n hectische draaiperiode, maar ik heb mijn tienerzoon nauwelijks gezien. Mijn grootste zorg was op de duur niet meer: sta ik die scène goed te spelen, maar raak ik vanavond wel heelhuids thuis. En al ben je dan doodmoe, toch kun je thuis niet slapen. Overprikkeld.'
Lotte: 'Ik troost me ermee dat het in deze serie geen kwaad kan dat ik er als een wrak uitzie. Nu nog betrap ik mezelf erop dat ik zenuwachtig piano sta te roffelen op een tafel of zo, altijd opgejaagd. Ik ben blij dat ik nu even geen tv ga doen, ik kan dat hectische ritme niet constant aan. Dubbelleven zou ik zo opnieuw doen: vanwege de collega's en vanwege het geweldige scenario. Maar om nu te zeggen dat het vier gelukkige maanden waren: nee.'
Barbara: 'Niets is zo plezant als jezelf trachten te profileren als een one take actress, een actrice die zo gefocust is dat het er altijd in één keer opstaat. Maar als je iets moois wilt maken, moet je tussen twee opnames door toch even kunnen reflecteren? Dat zijn we naar de kloten aan het helpen met die financiële beperkingen. Zes dagen voor een aflevering tegenover tien à vijftien vroeger, dat is niet houdbaar. En je moet dan nog oppassen, want als je het goed doet in korte tijd, loop je het risico dat ze er nóg meer afknijpen. Zo verknal je het voor de generatie die na jou komt.'
Doen jullie een tv-serie niet vooral om den brode?
Lotte: 'Ik zie dat onderscheid ook zo scherp niet. Ik doe nu een theaterstuk in Berchem, Agatha van Marguerite Duras. Zonder subsidies en dus zonder loon. Dat gaat, omdat ik nog geen kinderen heb en geen huis moet afbetalen. Maar over vijf jaar ga ik dat misschien ook niet meer kunnen. Niets tegen tv dus, behalve dat het zo hectisch is dat er vier maanden lang alleen maar dat schijnt te bestaan.'
Barbara: 'Ik combineerde het draaien van Dubbelleven nog eventjes met twee andere film- en tv-projecten.'
Na 'Zot van A' en 'Dubbelleven' zou je ook het ijzer kunnen smeden nu het heet is.
Lotte: 'Je moet dat niet overdrijven. Dubbelleven is voor de meeste mensen de nieuwe reeks met Lucas Van den Eynde en Barbara Sarafian. En ook in de cast van Zot van A is het niet mijn naam die opvalt. Misschien verandert dat nu na de veel besproken naakt scene, maar ik doe niet aan carrièreplanning. Ik ben pas op mijn 27ste begonnen als actrice, het gaat heel snel en daar ben ik blij om, maar ik wil wel kunnen afkoppelen om te zien waar ik naartoe wil.'
Drama voor een habbekrats: Dubbelleven: sterke fictie in tijden van besparingen
Een architect sterft, en wat blijkt? Naast zijn leven met vrouw en tienerkinderen, leidde hij een tweede leven met een jongere vrouw. Sterk drama, maar voor een habbekrats gemaakt.
Jan Decleir maakte zich ooit in een interview over Verlengd weekend boos over de positieve recensies voor de film. Niet dat hij niet van lof houdt, maar de film was voor zo belachelijk weinig geld gemaakt, dat Jan Decleir vreesde dat het volgende keer nóg goedkoper zou moeten.
Anno 2010 wordt de broekriem nog verder aangehaald, zeker bij de VRT. Dubbelleven vertelt een meeslepend verhaal, vol emoties maar toch ook met nuances, dat terecht zijn weg naar het brede publiek zal vinden. En toch zullen de makers niet honderd procent gelukkig kunnen zijn met de lof en het succes. Omdat Dubbelleven zo snel gedraaid moest worden, dat het besef zal blijven knagen dat het met een behoorlijk budget echt top had kunnen zijn.
‘We hadden zes draaidagen per aflevering van vijftig minuten', zegt de jonge regisseur Joël Vanhoebrouck. ‘Voor Witse waren dat er twaalf, voor Vermist tien. Een neerwaartse spiraal dus.'
En dat heeft praktische gevolgen. ‘Je moet wikken en wegen. Ik had een uitstekend scenario en drie geweldige hoofdacteurs met Barbara Sarafian, Lotte Heijtenis en Lucas Van den Eynde. Dus kies je enkele cruciale scènes uit, waarin je echt het onderste uit de kan wil halen. Maar om voor die scènes voluit te gaan, moet je op andere momenten vrede nemen met wat goed is, terwijl je weet dat het met meer tijd veel beter zou kunnen zijn. Ook visueel. Cameraman Ruben Impens is een topper, maar hij moest zich noodgedwongen beperken tot vier lenzen. Dat betekent: consistent camerawerk, maar zonder bravoureshots.'
Filmen tegen de klok betekent ook dat alle scènes op een locatie achter elkaar worden opgenomen, in welke aflevering ze ook gebruikt worden. Voor de acteurs is dat lang niet evident. ‘Ik heb op een bepaalde dag 's ochtends gespeeld dat ik mijn echtgenoot dood zag liggen, en 's namiddags dat ik zielsgelukkig was op ons trouwfeest', zegt Lotte Heijtenis. ‘Probeer dan maar eens in de juiste sfeer te komen.'
Zowel Lotte Heijtenis, Sarafian als Van den Eynde zagen vooraf in dat het tropenmaanden zouden worden, en twijfelden. ‘Voor Van vlees en bloed hadden we twaalf draaidagen, en dat was net voldoende', zegt Van den Eynde. ‘Natuurlijk twijfelde ik dus over Dubbelleven. Maar toen ik het scenario las, was ik verkocht. Je wil gewoon weten wat er met die twee madammen gebeurt. En ik wist dat dit een verhaal is dat op emotie speelt, niet op ingewikkelde actiescènes. Dan kun je met actrices als Barbara en Lotte een gebrek aan middelen camoufleren. Maar dat neemt niet weg dat ik bij het bekijken dacht: verdorie, gewoon met een tussenshot van iemand die met een blik reageert of zo, had deze scène zoveel beter kunnen zijn. Tja, we leven nu eenmaal in tijden van harde besparingen.'
Dubbelleven, de nieuwe fictiereeks van Eén, startte donderdag met 1.243.526 kijkers en een marktaandeel van 49,1 procent.
Dat is een opsteker voor de regisseur Joël Vanhoebrouck. De reeks, over een man waarvan na zijn dood blijkt dat hij er twee gezinnen op na hield, werd immers met een krap budget gemaakt. Voor een aflevering van Dubbelleven werden zes draaidagen uitgetrokken — voor Witse zijn dat er twaalf. De acteerprestaties van Barbara Sarafian, Lotte Heijtenis en Lucas Van den Eynde en het sterke scenario kregen ook lof van de critici.
Een goed verhaal, sterke acteurs en een klassevolle beeldvoering zijn de steunberen van goede fictie. De eerste aflevering van Dubbelleven, een dertiendelige dramareeks met Lotte Heijtenis en Barbara Sarafian, scoorde uitstekend op de eerste twee criteria.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten